Een 54-jarige man neemt contact met mij op, hij is op dat moment een klein jaar werkloos. Tot nu toe is hij redelijk optimistisch geweest over het zoeken en vinden van een baan. Nu begint het hem echter te lang te duren. Ik ken hem enigszins uit het verleden vanuit mijn privékring.
In zijn situatie hebben wij een traject gedaan bestaande uit een 6-tal gesprekken. Dit neemt ongeveer 2,5 maand in beslag. Aan het einde van de periode is er niet ineens de (lang) gewenste baan of opdracht. Twee maanden na afloop van het traject tref ik hem weer, het is ook dan nog niet gelukt om een baan of opdracht te verwerven. Hij vindt het lastig om de moed er in te houden. Ik voer een “onderhoudsgesprek” met hem om hem een hart onder de riem te steken.
Vijf maanden later is echter wel zo ver! Via een contact uit het verleden is hij benaderd voor een opdracht bij een groot bedrijf. Het mailtje dat hij stuurt springt door het beeldscherm van mijn computer heen, zo blij is hij.
Door zich flexibel op te stellen, andere arbeidsvoorwaarden te accepteren en door te gaan met netwerken(!) is het hem gelukt een opdracht te verwerven.