Case 1: jaar werkloos
Een 54-jarige man neemt contact met mij op, hij is op dat moment een klein jaar werkloos. Tot nu toe is hij redelijk optimistisch geweest over het zoeken en vinden van een baan. Nu begint het hem echter te lang te duren. Ik ken hem enigszins uit het verleden vanuit mijn privékring.
In zijn situatie hebben wij een traject gedaan bestaande uit een 6-tal gesprekken. Dit neemt ongeveer 2,5 maand in beslag. Aan het einde van de periode is er niet ineens de (lang) gewenste baan of opdracht. Twee maanden na afloop van het traject tref ik hem weer, het is ook dan nog niet gelukt om een baan of opdracht te verwerven. Hij vindt het lastig om de moed er in te houden. Ik voer een “onderhoudsgesprek” met hem om hem een hart onder de riem te steken.
Vijf maanden later is echter wel zo ver! Via een contact uit het verleden is hij benaderd voor een opdracht bij een groot bedrijf. Het mailtje dat hij stuurt springt door het beeldscherm van mijn computer heen, zo blij is hij.
Door zich flexibel op te stellen, andere arbeidsvoorwaarden te accepteren en door te gaan met netwerken(!) is het hem gelukt een opdracht te verwerven.
Een 58-jarige man is heel erg boos over het feit dat zijn werkgever hem aan de kant heeft gezet, zo voelt hij het. Dit loopt onmiskenbaar in het oog als ik hem voor de eerste keer tref en hij blijft hier ook in hangen. Hij is van plan om tegen zijn ex-werkgever alsnog een rechtszaak aan te spannen.
Eerst ga ik aan de slag met zijn boosheid. Als hij die achter zich gelaten heeft, we zijn dan een paar maanden verder, is hij in staat zijn eigen arbeidsmarkt in kaart te brengen. Hij denkt dat het voor hem het makkelijkst zal zijn om via een detacheringsorganisatie een andere functie te vinden. Daarin heeft hij volkomen gelijk. Uiteindelijk wordt hij via de detacheringsorganisatie geplaatst voor een opdracht bij de rijksoverheid. Een half jaar later heb ik contact met hem en hij bekent eerlijk dat de functie die hij nu heeft eigenlijk leuker en interessanter is dan de laatste baan bij zijn ex-werkgever.
Door zich over zijn boosheid heen te zetten en goed zijn eigen arbeidsmarkt te verkennen weet hij zich op een slimme manier te kwalificeren voor de detacheringsopdracht.
Case 2: Boosheid om ontslag
Case 3: Voorbereiden op de toekomst
Een 50-jarige dame heeft bij haar werkgever al een tweetal reorganisaties overleefd. Ze heeft besloten zich voor te bereiden op haar toekomst. Ze realiseert zich dat er vanzelf een volgende reorganisatie zal komen. Ze bekijkt veel advertenties op vacaturesites op internet en ook in de krant en komt tot de conclusie dat er regelmatig behoefte is aan loonadministrateurs. Ze besluit in overleg met haar werkgever hierin een opleiding te volgen die ze afrondt met een diploma.
Als de volgende reorganisatie een feit is volgt ze bij mij een individuele sollicitatietraining. Ze heeft nog even tijd om dit te doen voordat haar ontslag werkelijkheid wordt.
Direct na het vertrek bij haar werkgever schrijft ze zich in bij verschillende uitzendbureaus. De geluiden zijn niet positief, totdat iemand het wel met haar ziet zitten en haar benadert voor een opdracht. Ze gaat op gesprek, zij bereidt zich goed voor en wordt direct aangenomen. Bij haar nieuwe tijdelijke werkgever heeft zij het goed naar haar zin.
Door zich voor te bereiden op haar toekomst, een opleiding te volgen en bereid te zijn voor een lager salaris via een uitzendbureau aan de slag te gaan vindt zij snel een andere baan.