Zij (52) verliest haar werk door een reorganisatie. Daarvan is zij niet ontdaan dat gebeurt zo vaak binnen het bedrijf waar zij werkt, maar wel over de manier waarop er met haar is omgegaan op haar laatste werkplek. Dit is haar niet in de koude kleren gaan zitten. Ze is er huiverig voor om weer aan de slag te gaan. Ze besluit eerst wat tot zichzelf te komen en dan pas op zoek te gaan naar ander werk.
Als ze haar zoektocht start gaat ze voortvarend te werk. En na verloop van tijd lukt het haar om op detacheringsbasis een nieuwe stek te vinden. Vol goede moed gaat ze beginnen. Ze vindt het daar vanaf het eerste moment niet leuk en besluit na heel korte tijd te stoppen met de opdracht. Dan staat ze weer op 0. Ze herpakt zich en gaat opnieuw op zoek naar ander werk. Een lange weg van sollicitaties, uitnodigingen, bij de laatste 2 horen, maar toch afgewezen worden en vele andere teleurstellingen volgt.
En dan lukt het; ze vindt een uitstekend betaalde baan als secretaris bij een pensioenfonds. Inmiddels is ze hier 3 maanden aan het werk en heeft het erg naar haar zin, na een hobbelig pad gaat zij een gelukkige werktoekomst tegemoet!