“Jobs te over en werk genoeg!”, roept iedereen, maar niet voor elke doelgroep is het makkelijk om ander werk te vinden.
Hij (55) is een vrij gesloten man als ik hem voor het eerst ontmoet. Na een heel lang dienstverband is hij op een voor hem onverwachte manier zijn baan kwijt geraakt. Ook al is de regeling die hij heeft gekregen riant, ik zie een teleurgesteld mens voor mij.
We beginnen met, wat ik noem, “je zaakjes op orde hebben”; cv en LinkedIn ondergaan een forse update. In eerste instantie zie ik weinig urgentie bij hem om tot actie over te gaan. Hij heeft wat baan en reisafstand betreft heel veel noten op zijn zang en beseft (nog) niet dat solliciteren boven de 50 iets anders is dan net in de 30 en relatief recent afgestudeerd.
Hij belt vooraf altijd als hij een vacature ziet, kan heel gevat schrijven en wordt naar aanleiding van zijn brief en cv regelmatig uitgenodigd. Hij krijgt een aantal keren te horen dat zijn uitstraling qua energie te wensen over laat. Als hij opnieuw is uitgenodigd voor een gesprek spreken we nog een keer af en ik geef hem tips hoe hij zijn attitude in het gesprek positief kan beïnvloeden. Helaas wordt hij het niet bij deze baan, maar de keer erna is het wel raak!
Hij is medio april begonnen in een passende financiële baan in een leuk team op de door hem gewilde reisafstand!