Eén van de cliënten die ik begeleid zei dit in een gesprek met mij: “Het is er altijd, zodra je
’s ochtends wakker wordt is dat het eerste waar je aan denk.”
Iedereen heeft wel een idee of mening over hoe het is om werkzoekend te zijn. Pas als je het echt bent (geweest) kun je er over meepraten.
Mensen die nog nooit werkloos zijn geweest denken wel eens dat het een soort vakantie is. Maken dan ook opmerkingen als: “Met dit weer in het geen straf”, als het mooi weer is in de zomer. Als je pas je baan verloren hebt voelt het in het begin soms even zo, maar al na heel korte tijd merk je dat veel van je denktijd in beslag genomen wordt door het feit dat je weer aan het werk wilt. Het gevoel van echt vrij zijn ervaar je pas als je werk hebt.
Werkzoekend zijn kan zorgen geven over de toekomst; hoe moet het met de financiën? Binnen de relatie of in het gezin veranderen verhoudingen, of als je alleenstaand bent heb je ineens veel minder contacten. Hoe ga je dit oplossen?
Het is belangrijk dat je naast het zoeken naar werk ook afleiding kunt vinden in sport of hobby en dat je de deur uit blijft gaan en contacten legt, niet alleen gericht op werk maar ook op sociaal vlak ter ondersteuning van de situatie waar je in zit. Werkzoekende zijn is een hele klus!
Zo ontzettend de waarheid!!
Ik herken het gevoel. Als werkzoekende is je hele leven en dagelijks ritme over de kop gegooid en dat raakt niet alleen jezelf maar ook je gezin.
Het voelt vooral alsof je gevoel van zekerheid en onbezorgdheid is verdwenen. De zekerheid was vroeger gewaarborgd door de vaste waarde van werk en inkomen en de onbezorgheid door de mogelijkheden die je daardoor had om naast je werk andere leuke dingen te plannen.
De waarde en betekenis van deze vaste waarden besef je pas goed als ze wegvallen en niet meer vanzelfsprekend zijn.
De onzekerheid wordt daarbij extra gevoed door zorgen over bijvoorbeeld financiële situatie en het gevoel “dat je er niet meer bijhoort” en langs de zijlijn staat en ook de discussies en vooroordelen over oudere werkzoekenden dragen hier in negatieve zin aan bij…
Het hebben van een baan is zeker meer dan alleen maar “aan het werk zijn”…. Niet voor niets luidt het spreekwoord dat je iets pas goed op waarde weet te schatten als je het niet meer hebt….
Laten we dus met gezamenlijke inspanning zorgen dat er zo snel mogelijk weer zoveel mogelijk werkzoekenden aan het werk komen!
Na 5 jaar zonder werk en nog maar 4 maanden WW, weet ik heel precies hoe het voelt.
Ik zoek me een ongeluk, maar vind die passende baan maar niet.
Heel frustrerend, te weten, dat je veel kan, maar geen werkgever er voor open staat.
Ik ben twee maal op tijd mijn baan kwijt geraakt door een reorganisatie. De eerste keer wist ik niet wat mij overkwam, nog nooit in de WW gezeten, ik had gelukkig al snel voor een aantal dagen per week werk maar had daarnaast ook WW. Moest dus constant blijven solliciteren. Nu sinds 3 maanden weer geheel in de WW. Dit nadat ik 2 jaar en 3 contracten verder bij dezelfde zorgorganisatie heel hard en met 100% inzet gewerkt heb. Zo gaat en kan dat dus!
Voelt absoluut niet als vakantie. Steeds de zorg of ik op mijn leeftijd (57) nog een passende baan ga vinden of dat ik na verloop van tijd genoegen moet nemen met een functie ver onder mijn niveau en een salaris dat stukken minder is. Kortom, het is er altijd. Trouwens, de afgelopen 2 jaar niets vernomen van het UWV,behalve de verplichte sollicitatietraining. Heb direct een gesprek aangevraagd toen ik weer in de WW kwam. Zeer teleurstellend,in een gesprek van misschien 10 minuten heb ik zeker 20 keer het antwoord “weet ik niet” gekregen. En nu ineens moet ik op gesprek komen, hoe het gaat met solliciteren??
Je zou het bijna grappig vinden als het niet zo verdomd triest was. Ik vraag me in alle oprechtheid af waar het UWV eigenlijk voor is, voor het controleren van de regeltjes of is het hun taak om mensen te ondersteunen bij het vinden van passend werk.
Ik wens alle werlozen heel veel succes bij het vinden van passend werk!
Zo herkenbaar. 60+ genoeg energie maar banen leeftijd discriminatie mag niet. Trainingen hoe je je moet verkopen bij een sollicitatie. Wat is er mis met gewoon je presenteren wie je bent.
Nee ik ben behoorlijk teleurgesteld in de maatschappij. Ervaring hier teveel daar te weinig.
Wie O wie durft 60+ nog een kans te geven!!!
Een kans voor een 60+er wordt steeds kleiner, ondanks dat de ww’ers opraken. Altijd volop gewerkt, meer dan dat ook ’s avonds en dan wordt je zo maar aan de kant geschoven. Ik ben bij een jobclub aangeschoven en hoop door middel van een loopbaancoach weer aan de bak te komen. Ik moet nog 7 jr en 3 mnd. Veel ervaring. Maar er gloort een beetje hoop. Morgenochtend heb ik een sollicitatiegesprek. Afwachten wat het wordt.
En elke keer weer die afwijzingen op je sollicitaties. Ik vind het iets om moedeloos van te worden. Elke keer geeft je er weer veel energie aan om een goede en scherpe sollicitatiebrief/mail en motivatiebrief/mail te schrijven en elke keer weer: tot onze spijt, te veel reacties gehad, enz. enz. enz……. Het is of je iedere keer een klap voor je hoofd krijgt. Na ruim 2 jaar solliciteren, inmiddels de leeftijd van 63 jaar bereikt te hebben kan ik er bijna niet meer tegen……!
Helemaal mee eens. Het enige dat helpt is naast het zoeken naar werk zorgen voor andere doelen. Ik schilder graag en ben begonnen met een keer in de drie maanden op een fair of festiviteit met kinderen te schilderen. Inmiddels geef ik regelmatig workshops en verkoop ik af en toe een schildererij. Naast het zoeken naar werk heb ik nu ook een kunstatelier. Als ik alleen maar werkzoekende ben, zou ik depressief worden. Nu blijf ik vrolijk ondanks de financieel lastige periode die samenhangt met het geen werk hebben.
Dank voor jullie uitgebreide reacties! Ook op LinkedIn merkte ik dat dit onderwerp heel wat los maakt. Solliciteren is sowieso geen leuke bezigheid; niemand vindt het prettig om afgewezen te worden. En het is dan heel lastig om het vol te blijven houden. Dat is helaas wel één van de weinige dingen die effectief zijn, naast veel netwerken en alert zijn in relatie tot zich wat zich op de arbeidsmarkt afspeelt.
Joliet jouw verhaal klopt helemaal. Ik merk na bijna 2 jaar werkzoekende te zijn in de ICT dat de omgeving het ook niet begrijpt. Want er is toch gebrek aan personeel maar niemand weet dat men niet op de oudere medewerkers zit te wachten. Er wordt ook aangenomen dat oudere gelijk duur zijn terwijl oudere vaak een stap terug willen doen. UWV heeft maar 2 oplossingen. Begin voor je zelf of je moet iets anders gaan doen. Leuk als je al 30 jaar hetzelfde werk doet en UWV zegt zoek het zelf maar uit.